Frances is een single mam van 2 pubers die beiden de diagnose autisme hebben. De blogs zijn gebaseerd op gebeurtenissen uit haar echte leven. Via haar blogs kun je lezen hoe ze de normale dingen in het dagelijks leven ervaart. Ze schrijft over grappige, leuke en herkenbare zaken, maar ook over de minder leuke en verdrietige dingen in het leven. Dat probeert ze te doen met een vleugje humor. 

DJ is haar 18 jarige zoon. Hij heeft door omstandigheden zijn school niet kunnen afmaken en is een heftige Gamer. Van s’morgens vroeg tot diep in de nacht zit hij achter zijn computer. Sinds kort heeft hij op internet een vriendin gevonden. Ook dat levert Babylonische spraakverwarring op, zoals ze ondervinden. Hulpverlening wil hem graag achter zijn computer vandaan hebben en de kamer uit, maar dat blijkt niet zo gemakkelijk te gaan.

Yukio is haar 16 jarige dochter. Ze is een thuiszitter. Al 3 jaar lang lukt het haar niet om naar school te gaan en een les te volgen zonder in paniek te raken. Ook thuis zit ze meer in haar kamer dan elders. Communicatie problemen tussen haar ouders leveren veel stress op. Ook worstelt ze zwaar met haar seksualiteit. Voelt zich van alles, behalve zichzelf. Is onzeker over zichzelf en het leven. Vind het leven ook zwaar…

Niet echt een rustig weekendje in Huize Beukenblad

Yukio is nog steeds ziek. Ze hangt lamlendig in bed, want ze heeft last van haar dit, dat, zus en zo… en dat ervaart ze als heftig. Ze is vrijdag in bed gedoken en er niet meer uitgekomen, alleen voor een bezoekje aan de WC. En dat is lastig want maandag moet ze weer naar school. Het wordt vrees ik een sport apart om dat voor elkaar te krijgen. Ook heeft ze geen zin om te ontbijten. Thee wil ze wel, maar dat zelf halen is toch echt een brug te ver. In haar kamer is de spreekwoordelijke bom ontploft en frisse lucht is ook geen overbodige luxe. Want van de geur in haar kamer  kun je langzaam sneetjes maken. ‘Maar ik ben móé mam, ik wil slapen!’ is het enige commentaar wat ik krijg. Kom op Frances, wat er ook gebeurd, blijf lachen meis.

DJ heeft nog steeds zwaar de P in, met een hoofdletter. De computer is nog niet terug van de reparatie en dat kan nog wel even duren. De omgang met andere levende wezens valt ook niet mee. Hij vind ze druk, zeer aanwezig en veeleisend. Want mam Frances wil dat hij zijn gebruikelijke klusjes in huis doet. Zwaar mokkend laat hij Snuf de hond uit, vult de bakjes van het kattenkwartet en dan moeten Jip en Janneke (de beide parkieten) ook nog eten hebben. Wat is dát dan voor onzin? Tegen de tijd dat hij het vuil buiten moet zetten komt er langzaam stoom uit zijn oren. Het is me het weekeindje wel.

Omdat ik last heb van frozen shoulders, loopt het huishouden mee in de dissonant. Waar ik ook kom, overal stapelt de was, afwas, afval, spullen zich verder op. Het liefst zet ik het even op een gillen, maar dat lost helaas niets op. Ik wapen me met een kop chocomel en begin moedeloos met wat er letterlijk voor m’n voeten rolt. Snoes kijkt me zielig aan en ik zie geen voer en ook de kattenbak is overvol. Leuk klusje om mee te beginnen! Tien minuten later gloeien mijn schouders alsof ze in brand staan, maar Snoes is tevreden. Schoon water, eten en een schone kattenbak. DJ loopt intussen achter me aan, hij wil z’n computer terug. ( tja jongen, je zult geduld moeten hebben). Hij wil met van alles nu direct geholpen worden en dat kan niet altijd. Hij stapt rustig over de chaos heen die hij niet eens registreert. Langzaam maar zeker worstel ik me richting de douche. Ondertussen vul ik de wasmachine en doe een natte was in de droger. En dan hoor ik DJ vragen waar z’n favo trainingspak is. Hij heeft een kast vol kleren en net dat ene trainingspak wat hij nu aan wil, stop ik net in de wasmachine. Daarna is hij weer boos omdat ik z’n bed afhaal. Kom óp ma, dat ligt er pas veertien dagen! Heb geduld Frances en ik begin met tellen….

Om de feestvreugde te verhogen appt Sojori mijn ex. Hij lijkt erg op DJ, maar is niet gediagnotiseerd. Hij is boos, zo boos. De laatste keer dat hij hier was waren zowel DJ als Yukio heftig overprikkeld door de sfeer die hij oproept. Tot soms dreigend aan toe als de dingen niet gaan zoals hij gepland heeft. Tegenwoordig woont Sojori in het buitenland. En dat is heerlijk rustig. Maar het manipuleren en controleren gaat via de telefoon en met whatsappjes gewoon door.

Toen hebben wij drieën gezegd, dit kan niet meer. Vanaf nu slaapt hij maar in een hotel. Woest was hij omdat hij op deze manier geen vader meer mocht en kon zijn en dit was toch ook zijn huis? Vader, ja. Zijn thuis, nee. Sojori wil het allebei, weggaan en blijven. Overal vanaf willen zijn, maar toch de dwang tot controleren. Hij heeft moeite met het feit dat DJ en Yukio geen kleine kinderen meer zijn. Morgen zal ik de advocaat maar weer eens bellen, hopelijk heeft zij een rustiger weekend gehad dan wij in huize Beukenblad 😉